Op 02 oktober landde mijn vliegtuig dan eindelijk in Madurai, met overstappen in Londen, Mombay en Chennai was ik in totaal bijna 16 uur onderweg geweest. Ik werd opgehaald van het vliegveld door een contactpersoon van de organisatie Projects Abroad, -die mij gedurende deze 2.5 maand begeleidt- en vervolgens naar mijn accomodatie in Virudhunagar gebracht. Het is een wat kleinere stad, ongeveer een uur rijden van Madurai.
We zitten in de relatief oudste en meest conservatieve provincie van India, Tamil Nadu. Met mijn huisgenoten zijn we de enige blanken in deze stad en waar we ook komen, overal worden we aangestaard en nagekeken. Ik woon op de derde verdieping van het Lysander Hospital met twee andere meisjes in een appartement. We hebben een kok, Shanta, die elke dag drie Zuid-Indiase maaltijden kookt en ook echt zorgt dat we alles opeten. Ze is heel lief en zorgt goed voor ons.
Met mijn huisgenoten heb ik zeker geluk gehad. De een heet Alice (18) en woont in Barcelona, haar vader is echter Duits en haar moeder Italiaans en zodoende kan ze vijf talen vloeiend (Spaans, Catalaans, Italiaans, Duits en Engels). Mijn andere huisgenoot heet Rebecca (19) en komt uit Engeland. Ze zaten er samen al een maand voordat ik kwam en konden mij dus alles uitleggen en vertellen. Het nadeel was wel dat ik me erg ´de nieuwe´ voelde. Ik moest alles alleen ontdekken en kon niet echt mijn enthousiasme en vreugdekreetjes kwijt na bijvoorbeeld mijn eerste operatie. Het was voor hun inmiddels gewoon niet meer zo bijzonder om bijvoorbeeld te zien hoe een appendix verwijderd werd. Nu na bijna drie weken zijn we erg gewend om met elkaar in een huis te leven en maken we samen ook nieuwe dingen mee waardoor je dichter naar elkaar groeit.
De eerste week hier was erg zwaar en duurde voor mijn gevoel heel erg lang. Ik maakte elke dag zoveel nieuwe dingen mee en kon het niet echt bevatten wat ik allemaal zag op een dag. Mijn eerste dag in het ziekenhuis was zo vlug, chaotisch en ik kon bijna niks verstaan van het Indiaas-Engelse accent van de dokters. Daarbij kwam ook nog dat het moeilijk is om alle namen van lichaamsdelen, organen en ziektes die ik wel in het Nederlands weet, ook in het Engels te kennen. Ik heb toch een paar medische studieboeken en wat internet moeten raadplegen voordat ik kon voorkomen dat ik iedere keer met mijn mond vol tanden stond wanneer de dokter om de naam van een of andere aandoening vroeg. Gelukkig was het puur een kwestie van wennen en werd na een week in het ziekenhuis alles duidelijker.
Onze rol in het ziekenhuis is een beetje vergelijkbaar met die van een co-assistent. Tijdens de rondes langs de patienten (09.00-11.00u en 17.00-19.00u) schaduwen we als het ware de dokter. Hij legt dingen uit en wij maken aantekingen.We leren veel, maar ben toch vaak geschokt over wat ik zie. Geamputeerde armen en benen, brandwonden, tbc, typhus, cholera en heel vaak zijn er patienten met kapotte nieren, magen en levers door het slikken van teveel medicijnen. Men heeft hier namelijk geen recept nodig en slikken voor bijvoorbeeld een kwaal als hoofdpijn zo veel pijnstillers dat ze uiteindelijk in het ziekenhuis belanden met gastritis of nierfalen.
Op mijn eerste dag mochten we getuige zijn van een ´debroidment´. De dokter verwijdert dan het dode weefsel van de wond zodat die beter kan genezen. Dit gebeurde echter niet in een schone operatiezaal maar in een kamer met een gammel bedje en wat gereedschap. Ik had de eerste keer niet echt tijd om me hierop voor te bereiden en toen ik binnenkwam voelde ik me al een beetje licht in mijn hoofd worden. De patient met een enorm gapende wond in zijn been lag daar namelijk een beetje te jammeren en de dokter stond met een soort slagersschort om en een schaar in zijn hand klaar om te beginnen. Toen hij zijn schaar in de wond van de man stak, begon de man zo hard te jammeren dat ik van mening was dat de verdoving niet bepaald werkte. Ondanks het gejammer knipte en graaide de dokter met zijn handen in de wond en toen besloot ik net op tijd naar buiten te lopen om een bankje op te zoeken want viel op een haartje na flauw. Volgens Alice en Rebecca werkte de verdoving gelukkig wel en jammert de man altijd omdat hij een beetje waanzinnig is. Inmiddels heb ik al meerdere van dit soort ingrepen bijgewoond en nergens last van gehad. Het was denk ik het idee dat die patient pijn leed en de dokter zich daar voor mijn gevoel niks van aantrok wat het bloed uit mijn hoofd deed wegtrekken.
Behalve de rondes mogen we ook elke dag een echte operatie bijwonen. Die worden uitgevoerd in een ´echte´ operatiezaal met airco en steriele middelen (iedereen loopt echter wel op blote voeten). Het is echt geweldig en heel interressant wat we daar te zien krijgen: van hernia´s tot bottransplantaties en darmperforaties tot een kunstheup. De operaties zijn toch wel het hoogtepunt van onze stage in dit ziekenhuis.
Elk weekend maken we met andere vrijwilligers van Projects Abroad een uitstapje naar een ander plaatsje in Zuid-India. Die uitstapjes zijn echt heel erg leuk want zo krijg je de kans wat meer van India te zien en andere mensen te ontmoeten. De vrijwillgers komen vanuit de hele wereld, op een gegeven moment waren we met een groep van 10 verschillende nationaliteiten: Australie, Japan, Engeland, Duitsland, Frankrijk, Canda, USA, Italië, Zweden en Nederland (hoi). Het was zo bijzonder om te merken dat ondanks dat iedereen uit verschillende delen van de wereld komt je toch zoveel gemeen hebt en het zo goed kunt vinden met elkaar. Ik heb zulke leuke mensen ontmoet en ook een meisje waarmee ik mijn reis door India ga maken na deze 2.5 maand stage in het ziekenhuis.
Dit weekend maken we echter geen tripje alleen voor de gezelligheid, we gaan met alle vrijwilligers naar een weeshuis om o.a. te koken, te schilderen en spelletjes voor kinderen te organiseren. Ben benieuwd!
